Çocukların kendilerini ifade etme biçimleri yetişkinlere göre daha sınırlıdır, Birincisi sözel ifade becerileri sınırlıdır, ikincisi de olayı anlamlandıramazlar; arkadaşım bana vurdu/ ben de ona vurdum; ağlıyorum çünkü annem yanıma gelsin… gibi yüzeysel anlatımlar sağlarlar, böylece çoğunlukla çocukların asıl anlatmak istediklerini fark edemeyiz. Yetişkinler günlük hayatında çeşitli davranışları izler ve bunun sonrasında düşünür.  Ancak çocuklarda bu durum farklıdır. Örneğin okulda devamlı arkadaşlarına vuran çocuk; bu davranışıyla ne anlatmak istiyor? Neden öfkesini kontrol edemiyor? Neden her problem yaşadığında vurma davranışı sergiliyor? Oysa oyun oynarken çocuk kendi ifade dünyasındadır. Oyuncaklarıyla kendi hikayesini kelimelere döker, duygularını ifade eder. Özel oyuncaklar seçerek duygusal çatışmalarını yansıtan önemli konuları tekrar tekrar canlandırır. Terapistin onu anlaması ve güvenli ortamı sağlaması için onun dünyasına girebilmesi gerekir. Bu süreçte çocuklar yeni rolleri ve davranışları öğrenirken, kendileri için sorun oluşturan durumlarla başa çıkma yolunu öğrenir. Bu terapi tekniği evde anne babayla veya okulda öğretmenle oynanan oyundan farklıdır. Oyun Terapisinde büyük etkenlerden biriside aile katılımıdır. Ailenin de içerisine alındığı ve desteklendiği bu terapi yöntemi çocuklar da en etkili yöntemdir. Oyun terapisinde çocuklar ile ilgili korku, kaygı ,öfke, davranış problemi, ebeveyn kaybı ve ayrılışı, okul korkusu, tuvalet problemi ve kardeş kıskançlığı gibi pek çok sorun çalışılır.